MEKSİKA FASULYESİ VE TATLI KÖPEKBALIĞI: KARAYİPLER'DE BİR HAMİLELİK MACERASI

“Seni Meksika fasulyesi seni...” dedim henüz belirgenleşmemiş göbeğimi okşayarak:

“Fasulye kadar cüssenle 20 saat süren bir yolculuk yapıp Karayiplere, yeryüzünde bir cennete hoşgeldin!”

Bebeğimizin varlığını öğrendikten sadece günler sonra, hamilelik öncesi yaptığımız programa sadık kalarak Riviera Maya'daki olağanüstü tatil köyüne varmıştık. Sahil ve bulunduğu ıssız koy, son yıllarda türeyen pozitif enerji uzmanlarının "gözlerini kapat ve kendini huzurlu bir mekanda hayal et" cümlesinde kastettikleri yeryüzü cennetiydi. Ancak bu kadar muhteşem bir doğa hayal edebilirdi insan: turkuaz ve transparan deniz, bembeyaz, ayağa adeta masaj yapan ipeksi bir kumsal, denizin cazibesine dayanamayıp ona doğru eğilmiş elastik palmiyeler...

Ne mutlu ki, hamileliliğin ilk trimesterine özgü tatsız sinyallerin hiçbirini vermiyordu bedenim, mide bulantısı, aşerme ve uyuklama sendromundan eser yoktu. Neredeyse dünyadaki tüm hamilelerin başucu kitabı "Bebeğinizi Beklerken Sizi Neler Bekler"in söz ettiği uğursuz belirtilerin bir tanesini bile yaşamamıştım henüz. Vücudumdaki hormon patlamasından kaynaklanan tek yan etki, sürekli zırlayacak bir bahane bulmam olmuştu. Endorfin, yakaladığı her fırsatta, acımasızca duygularımla oynuyor, gözyaşı olarak terk ediyordu bedenimi:

"Şu pamuk şekerine benzeyen gökyüzünün güzelliğine bak kocacığım...Benim ruh halimle nasıl da örtüşüyor, hayatı o kadar toz pembe görüyorum ki şu anda, tıpkı Edith Piaf'ın la vie en rose şarkısındaki gibi...Hüüüü..."

Yağmur ormanlarının içerisinde doğal bir hayvanat bahçesiydi burası, ancak bu ormanın kralı iguanalardı, sanki onlar evsahibi, biz onların habitatında misafirdik. Hele yemek saati gelip de etrafa mama kokuları yayılmaya başladı mı, hemen restoranların terasına üşüşüp, masanın altından aç kedi misali taciz ediyorlardı bizi:

"Bu iguana çok acıkmış, bak nasıl saldırdı elimdeki muza görüyor musun? Sence o da benim gibi bebek mi bekliyor? Kıyamam sana ben... Hüüüü..."

"Saçmalama karıcığım, her şey dahil tatil köyünde yaşamaktan gözleri dönmüş bu iguanaların o kadar. Geçen gün bir tanesini patates kızartması yerken yakaladım, resmen fast-food bağımlısı modern bir tür bunlar."

Bir nevi, Amerikalıların “babymoon”uydu bu tatil bizim için, bebek sahibi olmadan önceki son romantik kaçamak. Konseptimize uygun olarak, sonsuz bir huzur hakimdi tatil köyüne, zaten çocuk kabul edilmiyordu, anne karnında olan torpilliler hariç:)

Bu tatilde hiperaktif damarımı bastırıp, otelin huzur konseptinin hakkını vermeye kararlıydım. Bütün çiftler yanyana şezlonglarda ayakları birbirine değerek uzanmış sükunetle kitaplarını okuyorlardı. Ben de elime moda dergilerimi alıp, şezlonga uzanacak ve mango-papaya kokteylimi yudumlayacaktım, margaritha şansım olmadığına göre...

Henüz bir dergiyi anca bitirmiştim ki, içime fazla huzurdan fenalık bastı, tam da o esnada, etrafı keşfe koyulmuş Pep yetişti imdadıma:

-”Aşkım şu açıktaki dev gemiyi görüyor musun? Bak deniz o bölümlerde koyu bir renk alıyor, işte  tam orada mercan kayalıkları varmış, dalgıç bir çocuk söyledi. Haydi oraya gidip şnorkel yapalım, rengarenk balıklar varmış, şu Kızıldeniz'de gördüklerimizden”.

-”İyi ama orası çok uzak, ya yüzerken ayağıma kramp filan girerse, hamile halimle çok riskli” diye hayıflandım.

-”O zaman biz de iki kişilik kano kiralayıp gideriz, böylece risk ortadan kalkar.” dedi Pep ışıldayan gözlerle.

Yarım saat sonra turkuaz denizde kapkara bir şerit olarak gözüken mercan kayalıklarına vardık. İkimizin birden suya atlaması söz konusu değildi, birimizin kanonun üzerinde nöbet tutup, vasıtamıza sahip çıkması gerekiyordu. 

Önden bayanlar! Şnorkelimi takıp kendimi suya bıraktım ve tropik balıkların üzerindeki yanardöner renkleri, incecik muntazam çizgileri ve sevimli ağız hareketlerini izlemeye başladım. Balıkların huzurlu dünyasını, şnorkelin borusundan çıkan yavaş ve düzenli nefes alışverişleri eşliğinde seyretmekten daha harika bir meditasyon olamazdı kuşkusuz...

Nasıl geçtiğini anlayamadığım bir 40 dakika sonrasında Pep'in bana seslendiğini duydum. Karnımdaki hazineyi korumaya çalışarak ama başka bir çarem olmadığından ona yüklenip inanılmaz bir efor sarfettim, açık denizde olduğum için ayaklarım dibe değmiyordu, kanoya çıkmak acayip zor oldu,  neyse ki başardım, sıra Pep'teydi.

Birkaç dakika sonra,

-”Balıklar kaçışıyor, sanki savaş çıktı, çok ilginç” dedi kafasını sudan çıkarıp.

-“Hay allah! Bir iki dakika daha dursaymışım keşke” diye söylendim manzarayı kaçırmış olmanın verdiği kıskançlıkla.

-”Aşkım sakin ol” dedi buz gibi bir sesle aniden.

Neden diye sormama gerek kalmadan,

-”Köpekbalığı geldi” cevabını aldım.

Bir anda gözümün önünde izlediğim belgeseller canlandı, köpekbalıkları, renginden ve büyüklüğünden ötürü fok zannettikleri sörf tahtalarına ve kanolara saldırıyorlardı. Ben ve minik bebek kanonun üzerindeydik, yani hedeftik. Dehşetle küreğe asıldım, kaydadeğer bir depar atmış olmalıyım ki aynı anda Pep' in "dur, beni bekle" diye canhavliyle bana bağırdığını duydum. "Bekliyorum ya" desem de, son sürat ilerlemeye devam ediyordum, içgüdülerimle hareket eden bir motor gibiydim. Her nasılsa Pep, önümdeki boş koltuğa konuverdi aniden. Hareket halinde değilken bile üzerine çıkması insanı perişan eden kanoyu, ben o hızla giderken nasıl yakalamış da koltuğuna konmuştu bilemiyorum, doğa kanunlarıyla açıklamak mümkün değil, iman gücü bu olsa gerek.

-”Aşkım panik yapma, sakin ol. Bizi dünkü dalışta bilgilendirdiler, tatlı köpekbalığı adı, insanlara saldırmıyor merak etme" diyerek beni teselli etmeye çalıştı hemen.

O telaşla "Madem o kadar tatlı sen neden sincap gibi sıçradın kanoya görür görmez" cevabını verebilecek mantık yürütmeyi yapamadığımdan olsa gerek, daha banal bir yöntemle, bildiğim tüm küfürlerle cevap verdim kendisine.

Karaya varmamıza dakikalar kala Pep,

"Senin yüzünden hayatımın en önemli sualtı deneyimlerinden birini kaçırdım, sen öyle telaşlanmasan ben saatlerce orada kalır izlerdim" diye veryansın etmesin mi, kulaklarıma inanamadım. Ayrıca arkama bile bakmadan oradan kaçmama hayret etmişti, demek ki kocamın hiçbir değeri yoktu benim için. Çocuğumu babasız büyütme korkusu yaşamamış mıydım hiç?  Sahilde dinlenen hamile karısını fitneleyip, köpekbalığının ayağına götürdüğü yetmezmiş gibi bir de zeytinyağı gibi üste çıkıyordu adam.

         

Karaya ayak basar basmaz tatilin geri kalanını o gıpta ettiğim sakin çiftler gibi kitap okuyarak geçirmeye and içtim. Madem moda dergileri işe yaramadı, ben de Paulo Coelho okuyacaktım. Romanın üçüncü bölümünü göremeden, güzelim tatil köyünü bırakıp, Pep ile başka bir koya dev caretta caretta'larla şnorkel yapmak üzere yola çıkmıştım.

           

Tatlı köpekbalığının ham yapamadığı, şu anda iki yaşına gelmiş ultra hareketli oğlumun koşuşturmasından bunalıp, bazen “uff amma hiperaktif bu çocuk” diye kendi kendime her söylendiğimde kıs kıs gülüyorum içimden: Ne yapsın çocuk, hamuru bozuk, anası babası ayağını uzatıp kitap mı okumuş onu beklerken?